klank- en lichtspel in Teatro Olimpico

De kampeerreis van de ANWB gaat naar Turkije! Ik kreeg een gesprek met een van de deelnemers die pas twee dagen op stoom zijn en op weg naar Ancona. Daar ligt de ferry naar Griekenland en dan gaat het vandaar over land door naar Istanbul. Het echtpaar dat de zaak begeleidt was vanmorgen al voor dag en douw vertrokken. Het weer laat zich vriendelijk aanzien na de vele regen van maandag. Ik stap dus op de fiets want het is hier goed toeren: er zijn speciale fietspaden door de mooiste landschappen aangelegd en al “kruisen” deze de snelwegen naar het zuiden, mij deert dat niet. En zo kom ik tegen het eind van de ochtend in de richting van Vicenza mijn doel tegen: de villa La Rotonda. Die ligt hoger op een soort heuvel en overziet de omringende velden. 

Die waren vast ook in handen van de familie Valmarana. Zij gaven Andrea Palladio de opdracht tot het bouwen van de villa die tot de meest geslaagde van allemaal uitgroeide. Ik had mij al afgevraagd wat dat woord Valmarana bij een groot aantal gebouwen van P. toch betekende tot dat later op de dag een medewerker van het Palladiomuseum dat kon vertellen. Schatrijke grootgrondbezitters hebben in die zestiende eeuw de mooiste gebouwen laten neerzetten. In de gehele Veneto maar vooral in Vicenza en in Venetië. In dat museum kom ik alles over Palladio aan de weet. De beroemdste gebouwen zijn allemaal in maquettevorm te bezichtigen. Op de wanden worden professoren van alle belangrijke universiteiten ter wereld geprojecteerd om er een college te houden over onze held. Andrea Palladio schreef ook verhandelingen over architectuur. Er zijn vier delen handboeken Architectuur die voor het eerst in 1570 werden gedrukt en tot de dag van vandaag worden herdrukt. De eerste drukken liggen in de verzameling.

Woensdag hoop ik La Rotonda eindelijk van binnen te bekijken en dat belooft wat als ik de maquette bekijk. Van binnen was vandaag al wel Teatro Olimpico in Vicenza zelf te bekijken. Dat is ook zo iets moois. Het oudste theater ter wereld heeft nog alle sporen van de Romeinse- en Griekse amfitheaters. Ook hier een halfronde, oplopende zittribune maar wel van hout. Daar rondom schitterende versieringen met  Griekse helden in nissen. We kijken naar het podium met daarvoor een verdiepte ‘orkestbak’. Op het podium staat een compleet decor met nissen waarachter in ver doorgevoerd perspectief een hele stad is opgebouwd. Het moet de Griekse stad Thebe verbeelden want ook hier werden Griekse drama’s gespeeld. Als eerste Oedipus en wel op 5 maart 1585. Dat is allemaal overgeleverd. 

Bij het Teatro hoort ook nog een gehoorzaal waar Goethe tijdens zijn Italiaanse Reis, eind achttiende eeuw, al werd uitgenodigd door het Palladio-genootschap.
De staf van het Olimpico heeft voor de bezoekers nog een verrassing in petto: er wordt een klank- en lichtspel aangezet. Veel synthesizer muziek en de kleuren paars, groen sproeiden in het rond. Een goed gekozen klassiek stuk (opera of zo, we zijn toch in het land van de opera?) en een lichtspel met gewoon wit licht zou mijn voorkeur hebben. Maar goed het theater is alleen al indrukwekkend genoeg.